Dat wordt weer zo'n dag met allemaal goedbedoelde adviezen over het werk. Hoeveel van die cursussen en trainingen heb ik ooit al gehad. En wat deed je er mee? Ben ik er door veranderd? Nou ja, er kon er nog wel eentje bij. En och, zolang er maar koffie is en de lunch goed verzorgd is. Met die gedachte ging ik 's morgens op weg naar het Hospice voor de cursus 'De Bedoeling'.
Ik kreeg ongelijk.
Het was een zinvolle dag, waarop Carla van Weelie ons aan de hand nam, om samen na te denken over werken, vanuit de bedoeling van een hospice. Waarom doe ik wat ik doe en voor wie doe ik dat? Wat betekent het dat de gast op de eerste plaats komt? Het vraagt samenwerking met al die anderen en dan gaat het over teamwerk, overleg en vertrouwen. Over samen een knoop in een touw leggen.
Voor mij lag de vloer vol papieren. Met daarop woorden en begrippen, die door iedereen waren opgeschreven, met allemaal een betekenis. Tussen al die woorden zag ik ineens het woord 'naaste'. Een eye-opener voor mij. In een hospice kom ik mijn naaste tegen.
Ik geloof en vanuit dat geloof wil ik God liefhebben boven alles en probeer ik mijn naaste lief te hebben als mezelf. Dat gaat vaak struikelend en vallend. Het hospice is de plek waar ik die naaste mag ontmoeten, in al zijn of haar kwetsbaarheid, en mag leren lief te hebben. Door, samen met al mijn collega's, die man of vrouw op de eerste plaats te zetten. Er te zijn voor mijn naaste, is dat ook niet de bedoeling van het leven?
O ja, zelfs de lunch was goed.