Het leven moet mij niet meer en ik hoef het leven niet meer. Ik hoorde het een jongen zeggen op tv. Iemand met nog een leven voor zich. Hij had euthanasie gevraagd, omdat hij het leven niet meer zag zitten. Omdat hij psychisch uitbehandeld was. Het was een gesprek met zijn moeder, over hoe zij dat allemaal meemaakte. Een aangrijpend gesprek.

Dagelijks zie ik op televisie het geweld in het Midden-oosten. Doden, gewonden, ontheemden. Onschuldige mensen die nog steeds ergens gegijzeld worden en waarvan niemand weet of ze nog in leven zijn. Joden, Palestijnen, Arabieren. Mensen zoals ik, door God geliefd. Christenen en moslims, geloven die dwars door al die bevolkingsgroepen lopen. En één ding wordt opnieuw duidelijk, oorlog kent alleen verliezers. Ik zie, als gevolg van dat alles, een verdeelde samenleving, toenemende verdeling binnen het christendom, toenemende Jodenhaat en groeiende afkeer van Moslims.

Hoevaak ben ik hem de laatste jaren tegen gekomen? Bij een sterfbed, op het kerkhof/crematorium. Hij brengt verdriet, leegte en gemis. Maar hij gaf me ook vaak de gelegenheid tot mooie gesprekken met mensen. Over geloof, leven en dood, loslaten en afscheid nemen. Ik heb luisterend, zwijgend en soms troostend naast mensen mogen zitten, die verdriet hadden. Soms met een arm om de schouder. Omdat de dood had toegeslagen. En dan heb ik het nog niet gehad over die ene keer, dat hij mijn kant op leek te komen.

Bidden voor een opwekking in Nederland. Op de radio hoorde ik hoe die oproep werd gedaan aan de kerken, op eerste pinksterdag tijdens de Opwekkingsconferentie. Dat is mooi, zo'n oproep. Maar, dacht ik, hoeveel ruimte heeft de Geest, als we als gelovigen en als kerken zo verdeeld zijn. En we allemaal onze eigen bubbel lijken te hebben. Waar of bij wie moet zo'n opwekking dan beginnen? In de Pinkster- of evangeliebeweging, in de hervormde of gereformeerde kerk, in de Rooms Katholieke kerk, in een Baptisten gemeente of nog ergens anders? Of bidden we allemaal voor onze eigen opwekking?Nee, begrijp me niet verkeerd. Ik wil geen mopperende, sarcastische christen zijn die overal kritiek op heeft en het nergens mee eens is. Ik wil positief zijn, blij in mijn geloof en enthousiast mee bidden voor die opwekking. Want ik denk dat we die hard nodig hebben. Maar we zijn als kerk verdeeld. Hebben verschillende visies op geloven, op onze geloofsbeleving, onze leerstellingen en dogma's. En we kunnen het allemaal nog bijbels onderbouwen ook. Zou zo'n oproep niet samen moeten gaan met een oproep tot gebed voor een opwekking binnen de kerken. Een oproep tot eenheid. Geen eenheid waarin we niet verschillend mogen zijn of onze verschillen onder tafel moeten schuiven. Maar een eenheid waarin we elkaar ruimte geven voor verschillende opvattingen en belevingen. Waarin we niet uitgaan van ons eigen gelijk, maar elkaar accepteren, de minste durven te zijn en naar elkaar luisteren. Dat zou pas Bijbels zijn. Waarin verschillen worden gezien als een rijkdom, waaruit we kunnen leren. Waarin kerken ook weer op zoek gaan naar al die mensen die de kerk ooit hebben verlaten. Omdat ze zich niet veilig voelden of niet begrepen. Omdat ze anders waren, anders geloofden, misschien wel buiten de lijntjes kleurden. 24/7 bidden voor een opwekking. Dat is mooi, maar welk verlangen ligt daaraan ten grondslag? Hoe groot is ons verlangen naar zo'n opwekking en wat mag dat ons kosten? Durven we daarvoor al onze verschillen opzij te schuiven en onze eigen ego's daaraan ondergeschikt te maken? We zijn nu twee weken na Pinksteren. Hoever zou het zijn met dat gebed?

Ik zie de laatste tijd steeds meer "personeelsadvertenties" waarin kerken/gemeentes op zoek zijn naar een voorganger. Iemand die voldoet aan het profiel, dat is opgesteld en die past bij die gemeenschap. Zoeken naar chemie tussen gemeente en voorganger, om samen te kunnen groeien.

Nog niet zolang geleden zag ik een lijst van landen waar geen geloofsvrijheid is en christenen worden vervolgd en gedood vanwege hun geloof. Landen waar machthebbers bepalen welk geloof je wel of niet mag aanhangen. En je voor je leven moet vrezen, als je 'verkeerd' gelooft.

Wanneer je de hongerige schenkt wat je zelf nodig hebt en de verdrukten gul onthaalt, dan zal je licht in het donker schijnen, je duisternis wordt als het licht van het middaguur. (Jesaja 58:10)De hongerigen geven wat je zelf nodig hebt, dat gaat verder dan delen. Dat gaat over weggeven wat je hebt, eerst de ander te eten geven en dan zelf pas eten. Was dat ook niet wat Jezus zei tegen de rijke jongeling? Geef alles wat je hebt weg aan de armen en volg dan Mij. Jezus volgen, dat is niets voor jezelf houden, dat is zelf honger lijden om de ander te laten eten.

Een koranverbranding in Arnhem en een hoop onrust daaromheen. Een klein item, een paar dagen geleden, in het nieuws. Vandaag hoor ik er niets meer over, we lijken het alweer te zijn vergeten. Waarom doen mensen zulke dingen? En ik kan maar één ding bedenken. Om mensen te schofferen, te kleineren en te beledigen. Waarom worden er geen Kamervragen over gesteld of een Kamerdebat over aan gevraagd? Waarom zijn we als gelovigen stil en laten we ons hierover bijna niet horen? Waarom hoor ik geen statement hiertegen vanuit de kerk? 

Wanneer je de hongerige schenkt wat je zelf nodig hebt en de verdrukten gul onthaalt, dan zal je licht in het donker schijnen, je duisternis wordt als het licht van het middaguur. (Jesaja 58:10)

De beschermwaardigheid van het leven. Wanneer begint die? Direct na de conceptie, bij de geboorte of op een tijdstip ergens daartussenin.

Heb elkaar lief. Zoals Ik jullie heb lief gehad, zo moeten jullie elkaar liefhebben. Aan jullie liefde voor elkaar zal iedereen zien dat jullie mijn leerlingen zijn.