Gelovig nabij zijn - Thuispastoraat

De wereld lijkt in brand te staan. Er zijn oorlogen en dreigingen van oorlogen en een kernoorlog hangt als het zwaard van Damocles boven ons hoofd. Iedereen lijkt tegen iedereen te zijn. We lijken van de ene crisis in de andere te rollen, komen overal arbeidskrachten tekort, we verouderen, steeds minder mensen moeten het geld verdienen waar we van moeten leven. De liefde lijkt te bekoelen, de samenleving lijkt letterlijk en figuurlijk kouder te worden. En dan worden we ook nog eens overspoeld door asielzoekers. Mensen die ook een beroep willen doen op onze schaarse middelen, waardoor we zelf nog minder overhouden.

Een oude vrouw, ze loopt gebogen langs de weg. Hier en daar sprokkelt ze een beetje hout bij elkaar. Om straks, thuis, een vuurtje te kunnen maken. Ze heeft nog een klein restje olie en nog een klein beetje meel. Op dat vuurtje kan ze voor haar en haar zoon nog net een klein broodje bakken. Daar kunnen ze samen nog één keer van eten en dan hebben ze niets meer en zullen ze dood gaan van de honger.

Omdat Christus mij kracht schenkt, schep ik vreugde in mijn zwakheid: in beledigingen, nood, vervolging en ellende. In mijn zwakheid ben ik sterk.  (2 Kor. 12:10)

Jona, wie kent hem niet. Die eigenwijze profeet die drie dagen doorbracht in de buik van een vis. Omdat hij zijn eigen keuzes maakte. Ik herken mezelf een beetje in die profeet Jona.