Ik stond bij de deur en keek een schone, opgeruimde kamer binnen. Het bed was netjes opgemaakt met een mooie sprei er over heen. De kamer was leeg. Klaar om een nieuwe gast te ontvangen. Gisteren lag er nog iemand in dat bed. Een vrouw, ze was ziek, wist dat haar einde kwam. Vannacht is ze overleden.
Ik dacht aan hoe ik nog bij haar had gestaan, naar haar geluisterd, haar hand had vastgehouden. Samen met anderen haar heb verzorgd. We kenden elkaar niet, maar onze levens kruisten elkaar op dat moment. Ik realiseerde mij, dat een leven, met alles wat daarin was gebeurd, mooie dingen en minder mooie dingen, aan het einde was gekomen. Vanmorgen hebben we haar uitgeleide gedaan. Samen met haar familie. Een gedicht, een bloem op de kist, een kaars die wordt gedoofd. Ik keek naar het lege bed. Binnenkort ligt er weer een ander in. Die we ook weer met onze liefde mogen omringen, liefdevol mogen verzorgen. Dood en leven, blijdschap en verdriet, een lach en een traan, ze komen in een hospice dicht bij elkaar. In een hospice wordt geleef