Een kerkhof, een dodenakker. Een plek van loslaten en van verdriet, waar we afscheid nemen van onze geliefden. Waar we onze doden weer teruggeven aan de aarde. Ik loop langs rijen van graven met allemaal teksten en namen. Jongeren en ouderen, de dood kent geen leeftijdsgrens. De dood lijkt hier te heersen, het laatste woord te hebben. Al lopend vraag ik me af, hoe vaak ik de laatste jaren aan zo'n graf heb gestaan. Woorden van hoop heb mogen spreken over een nieuwe hemel en een nieuwe aarde. Hoe vaak heb ik met nabestaanden aan zo'n graf gebeden. En dan ineens zie je het staan op zo'n steen. ”Dan zingt mijn ziel tot U, o Heer mijn God, hoe groot zijt Gij”. Woorden die ineens bij me binnenkomen. Hier midden op het kerkhof, midden in het rijk van de dood, klinkt een lofprijzing op Gods grootheid. Hier wordt een dikke vinger tegen de dood opgestoken. Niet jij hebt het laatste woord. God is groter. Waar klinken deze woorden mooier dan juist hier. Hoe groot zijt Gij. Ik pink een traan weg en vervolg met blijdschap mijn weg.