Nog niet zo lang geleden hoorde ik dit lied op de radio. Mijn gedachten gingen uit naar al die mensen, die niemand meer hebben om mee samen te komen. Die zich niet meer thuis voelen in de kerk, in de steek gelaten of niet meer welkom. Omdat ze anders zijn, niet voldeden aan de eisen of verwachtingen van die kerk. Misschien wel een beetje tegendraads zijn. Of zich niet konden of wilden aanpassen aan die kerk.
Voor die mensen heeft dat met z'n allen samenkomen misschien allang afgedaan. Los daarvan vraag ik me af of we dit lied nog wel kunnen zingen in onze geïndividualiseerde samenleving, waarin iedereen voor zichzelf leeft. In een wereld die verdeeld is en waarin die verdeeldheid ook de kerk is binnen gekomen. Jij in jouw klein hoekje en ik in 't mijn.
Komt allen tezamen ... dat staat ook haaks op de individualisering van onze tijd. Als het samen komen niet meer van deze tijd is, kan er dan nog wel sprake zijn van jubelen van vreugde en samen aanbidden. Het viel me op dat het lied wel is opgenomen in de bundel Opwekkingsliederen (nr. 529). Maar dan alleen met de woorden 'komt, laten wij aanbidden'. Komen we dan niet meer allen tezamen, jubelend van vreugde? Is dat een teken van onze tijd? Omdat kerken en de mensen in die kerken zo druk bezig zijn met hun eigen dogmatische verschillen. Als we niet meer samen kunnen jubelen van vreugde, wat is dan nog de waarde van onze aanbidding?
Komt allen tezamen … is die kerk er nog, die haaks op de samenleving durft te staan. Waar Gods liefde de basis is, de context van waaruit wij zijn, leven, geloven en gemeente willen zijn. Waar die liefde door alle gaten en kieren naar buiten komt en zichtbaar wordt voor de naaste. Waar de mensen elkaar liefhebben met de liefde, waarmee Jezus ons heeft lief gehad. Een plaats waar de weduwe, de wees en de vreemdeling niet alleen welkom zijn, maar ook worden gevoed en gehuisvest. Waar iedereen welkom is en waar je je niet hoeft aan te passen aan het geloof en de gewoontes van de mensen. Waar het niet uitmaakt hoe je er uitziet en hoe je leven eruit ziet. Waar je er gewoon bij mag horen, de mens mag zijn die je bent. Waar onderlinge dogmatische verschillen ondergeschikt zijn aan het samen gemeente zijn. Waar mensen tezamen komen, jubelend van vreugde. Om samen die Koning, dat kind van Bethlehem te aanbidden. Waar liefde woont, gebiedt de Heer Zijn zegen.
Ondanks mijn misschien wat pessimistische woorden, wens ik iedereen toch fijne feestdagen en een mooi kerstfeest, samen met al diegenen die je lief hebt.