Een oud lied dat veel in adventstijd wordt gezongen. Hoe vaak heb ik het al gezongen? Vorige week vrijdagmiddag tijdens de weeksluiting in één van de verzorgingshuizen, gaf ik het lied ook op. Het orgel zette in, ik luisterde en tot mijn grote verbazing hoorde ik de organist een voor mij onbekende melodie spelen.
Dat ik niet de enige was voor wie de melodie onbekend was, bleek wel bij het inzetten van het lied. Er ontstond een tweedeling. Ieder zong op zijn eigen wijs. Je kunt je voorstellen, dat liep helemaal mis, de zang haperde en viel bijna stil. De organist speelde echter stoïcijns haar melodie verder. Gelukkig maar. Want de mensen keken naar elkaar, zochten en luisterden. En geleidelijk aan pakte iedereen de melodie van het orgel op en zongen we gezamenlijk verder. Allemaal dezelfde melodie, voor de één bekend, voor de ander nieuw. Zo kan de lofzang van een dienst zomaar ineens anders gaan dan je had voorzien en moet je even schakelen.
Een les in samen geloven, bedacht ik me later. Hoe verschillend kan ons geloof en onze beleving zijn. Je kunt zomaar mensen tegenkomen die anders geloven, of die hun geloof anders beleven dan jij. Voor wie de melodie van het geloven anders klinkt dan jouw melodie. Als iedereen dan zijn of haar eigen geloof, de eigen beleving stug blijft vasthouden, dan gaat er iets mis. Dan blijft het ieder op zijn eigen wijs en kan er in Gods gemeente een tweedeling ontstaan, waardoor onze gezamenlijke lofzang hapert en misschien wel stil valt. Maar als je de moed hebt om naar elkaar te luisteren, dan kan onze zang voluit klinken. Voor de één op een bekende manier, voor de ander op een andere manier. Misschien wel nieuw en verrijkend. Mij overkwam het op dat moment dat dat oude lied, dat ik m'n hele leven al zo vaak op dezelfde melodie had gezongen, ineens een andere, nieuwe melodie kreeg. Soms laat de Heer je op verrassende manier zien hoe je elkaars geloof en elkaars beleving kunt verrijken. Als je in staat bent om te luisteren naar elkaar. Dan blijft de lofzang tot eer van God klinken.