Onlangs kwam het boek van David de Vos uit: Alle mensen zijn kinderen van God. Ik moet er eerlijk bij zeggen: ik heb het boek niet gelezen. Maar ineens zat ik op Social media wel middenin een discussie over dit boek. Het maakt me verdrietig en ook wel opstandig, als ik lees hoe gelovigen in dit soort discussies met elkaar omgaan en hoe hard het er soms aan toe kan gaan. Hoe oordelen over en weer vliegen. Mensen lijken vooral vanuit hun eigen (Bijbelse) gelijk te redeneren. Liefde lijkt soms ver te zoeken. Paulus riep ooit Timotheüs op om zijn toehoorders voor te houden, niet te redetwisten. Want dat heeft geen enkel nut en leidt er alleen maar toe dat toehoorders ten onder gaan.
Is elk mens een kind van God? Daar ging de discussie over. Ik moet denken aan het verhaal van de verloren zoon. De zoon die zijn vader verlaat, om zijn eigen leven te gaan leiden. En die na verloop van tijd, als het niet goed met hem gaat, zelf de keus maakt om weer terug te gaan naar zijn vader, die hem weer liefdevol in de armen sluit. Al die tijd was de jongen zijn kind gebleven, waar zijn liefde naar uit ging. Zou het met ons mensen niet precies zo zijn. God heeft ons gewild, bij Hem ligt ons begin. Hij wil je Vader zijn, dat is Gods keuze die voor alles uitgaat. Daarom geloof ik dat elk mens een kind van God is en een kind van God blijft. Ondanks de keuzes die we zelf maken.
Je bent een kind van God, maar de keus of God jouw Vader mag zijn, ligt bij jezelf. Als jij niet in God gelooft, wie noem je dan je Vader? Dat is de keuze die je zelf maakt. Jij bent Gods kind en God wil jouw Vader zijn, daarvoor is Hij ver gegaan. God heeft niet op jou gewacht, maar is zelf, door Jezus Christus naar jou, Zijn kind, toe gekomen. Zo groot is Zijn Vaderhart.
Geloven is erkennen dat God je Vader is. Weten dat je altijd al Zijn kind was. Zoals de verloren zoon het kind van zijn vader bleef. Hij koos er uiteindelijk zelf voor om terug te gaan naar zijn vader, die hem in de armen sloeg en hem kuste. Die keus mogen wij vandaag als mens ook maken.
Veel mensen halen hier de alverzoeningsleer bij, die zegt dat het uiteindelijk met elk mens goed komt. Of ieder mens behouden blijft, daar ga ik niet over, dat oordeel is niet aan mij, godzijdank. Ik ben genoeg mensen tegen gekomen, die niet meer konden geloven in God als hun liefhebbende Vader, door wat hun in dit leven is overkomen of door wat ze door mensen was aangedaan. Hoe vaak staan gelovigen (misschien wel onbewust) mensen in de weg om bij God te komen. Met al onze oordelen en regels en wetten. Mensen die anders zijn dan wij of die anders geloven. Wat ben ik blij, dat het uiteindelijk God zelf is die oordeelt. Zijn oordeel is rechtvaardig.
En ik, ik mag gewoon Gods kind zijn, samen met al die anderen. God erkennen als mijn Vader en leven vanuit zijn liefde.